Rozdział 1: Śmierć.

   Na bezchmurnym, nocnym niebie gwiazdy błyszczały niczym drobne diamenciki. Wyglądały cudownie i zazwyczaj uwielbiałam wpatrywać się w nie, leżąc na miękkiej trawie, na wzgórzu, nieopodal świątyni. Pamiętam, że będąc dzieckiem, wyciągałam przed siebie rączki i próbowałam złapać te mieniące się punkciki. Jak można się domyślić, nie udawało mi się. Lecz nie przejmowałam się i zamykałam oczy, by wyobrazić sobie, że to jednak jest możliwe, jak i wszystko inne czego pragnęłam. Wierzyłam wtedy, że marzenia można spełnić, jeśli bardzo się będzie tego pragnąć i włoży się całe serce w ich urzeczywistnienie. Cóż, byłam tylko dzieckiem.

   Tej nocy, będąc w swoim łóżku, gwiazdy wydawały mi się okropnie irytujące. Miałam nadzieję, że zgasną i wokół zapanują zupełne ciemności. Duszne powietrze i dźwięki wydawane przez cykady sprawiały, że nie mogłam zasnąć. Nawet, kiedy próbowałam liczyć owce czy pić zimną wodę, nic to nie dawało. Ostatecznie spędziłam prawie całą noc męcząc się niemiłosiernie. Zasnęłam dopiero wczesnym rankiem.

   Gdy obudziłam się po paru godzinach, nie było jeszcze południa. Wstałam bardzo zmęczona i senna, lecz przecież nie mogłam spędzić całego dnia w łóżku. Ubrałam się w swój codzienny strój, na który składały się krótkie, czarne spodenki i luźna, ciemnozielona koszulka. Nie był to zbyt modny zestaw, ale lubiłam go. Chociaż przyznam się, że czasem skrycie zazdrościłam moim koleżankom ich pięknych ubrań, które nosiły z dumą, prezentując się w nich świetnie, jak z jakiegoś magazynu o modzie.

   Leniwie zeszłam po schodach i udałam się do kuchni. Mama krzątała się po niej, przygotowywała obiad.

   - Ohayo Tsukiko! - zawołała do mnie z uśmiechem, gdy przechodziłam obok niej, ziewając.

   - Ohayo - odpowiedziałam. Wyjęłam z lodówki mleko i nalałam go sobie do szklanki. Usiadłam przy stole, wcześniej zabierając ze sobą jeszcze duże, czerwone jabłko. Nadal czułam się niewyspana i najchętniej wróciłabym do łóżka.

   - Nie wyglądasz za dobrze - stwierdziła mama. Właśnie mieszała coś w jednym z garnków. - Źle się czujesz?

   - Nie, nie mamo. Nie mogłam zasnąć w nocy - odpowiedziałam znad gazety, którą zaczęłam przeglądać.

   - Oj, biedactwo - westchnęła troskliwie. - To może zjadłabyś coś jeszcze? Ostatnio jesz tylko te jabłka i pijesz mleko. Powinnaś spróbować też czegoś innego. Takie jedzenie w kółko tego samego nie jest zdrowe...

   - Wiem, mamo, wiem. Ale ja tak lubię - powiedziałam spokojnie. - Z resztą, poczekam do obiadu - uśmiechnęłam się do niej rozbrajająco. Ona tylko wzruszyła ramionami zrezygnowana, co miało znaczyć "jak tam sobie chcesz".

   Szybko skończyłam swoje śniadanie, a w gazecie nie znalazłam nic ciekawego, dlatego postanowiłam pójść na spacer. Miałam wolne, bo normalnie o tej porze pracowałam u naszego sąsiada, pana Daisuke. Byłam sprzedawczynią w jego piekarni i czasami opiekowałam się jego dziećmi, kiedy ten wraz z żoną wyjeżdżali do sąsiedniej wioski lub gdzieś dalej. Tak jak wszyscy, bardzo ich lubiłam, bo byli naprawę miłymi i uczciwymi ludźmi.

   Zabrałam z misy z owocami jeszcze jedno jabłko i już byłam przy drzwiach, ale usłyszałam głos mamy. Wróciłam więc szybko do kuchni.

   - Coś się stało? - zapytałam, wychylając się zza futryny, bo nie zrozumiałam, co wcześniej wołała.

   - Tsukiko, skarbie, przypomniało mi się, że dostałaś jakiś list. Leży na kredensie, nie otwierałam go - mówiła, smażąc jednocześnie mięso z warzywami i co jakiś czas podrzucając wok delikatnie do góry. - Ciekawe, co to może być. Nie ma na nim żadnego adresu zwrotnego. Hmm...- zamyśliła się na moment. - Tsukiko, może to od jakiegoś przystojnego młodzieńca? - zapytała podekscytowana.

   - Nie mamo, nie sądzę - odpowiedziałam, oglądając dokładnie kopertę z każdej strony. Nie miałam pojęcia, co to mogło być ani kto mógł mi przysłać jakiś list. Prawdę mówiąc, nigdy żadnych nie otrzymywałam.

   Otworzyłam szufladę i wyciągnęłam z niej nożyk do listów. Już miałam przeciąć kopertę, lecz w tym samym momencie do kuchni wbiegł mój ojciec, przewracając butelkę stojącą na szafce. Przestraszyłam się, gdy usłyszałam dźwięk rozbitego szkła i wypuściłam nożyk i kopertę z rąk. Spojrzałam na ojca. Wyglądał na zrozpaczonego i zdenerwowanego. Domyślałam się, co się mogło stać.

    Usiadł na krześle i ukrył twarz w dłoniach. Po chwili zwrócił się do mnie, nie odwracając się w moją stronę.

   - Tsukiko! - krzyczał, a głos mu się łamał. - Twój dziadek chce z tobą porozmawiać. Idź do niego, natychmiast! Szybko!

   Podniosłam kopertę, złożyłam na pół i schowałam do kieszeni spodenek, po czym wybiegłam z kuchni.

   Pokój dziadka znajdował się na końcu korytarza. Tata przesiadywał w nim całe dnie, opiekując się staruszkiem, który od jakiegoś czasu nie mógł nawet wstać z łóżka. Był ciężko chory, choć lekarze nie wiedzieli co mu dolega. Ktoś jednak musiał go wciąż pilnować, by podawać odpowiednie leki, kiedy ten dostawał ataków duszności.

   Rzadko wchodziłam do tamtego pokoju. Nie lubiłam tego, bo dziadek, odkąd zachorował stał się bardzo ostrą i nieprzyjemną osobą, w dodatku chciał wszystkim narzucać swoje zdanie i za każdym razem wypominał mi to, że nie zostałam medycznym ninja, tak, jak sobie zaplanował. W naszej rodzinie nie było nigdy żadnych ninja, chyba dlatego dziadek tak bardzo tego pragnął. Ja natomiast w żadnym wypadku nie chciałam być ani medykiem, ani zwykłym shinobi i wiedziałam, że nie nadaję się do tego. Przez to każda wizyta u niego kończyła się kłótnią, a ja wybiegałam z płaczem i zaszywałam się na parę dni w swoim pokoju. Wolałam więc unikać rozmów z dziadkiem jak ognia i z własnej woli nie przekraczałam progów jego "królestwa".

   Tym razem jednak wiedziałam, że muszę tam pójść. Skoro ojciec był załamany, z dziadkiem musiało być naprawdę źle.

   Wzięłam głęboki oddech i weszłam do środka. Ostrożnie zasunęłam za sobą drzwi, po czym usiadłam na krześle obok łóżka. Dziadek leżał tak jak zwykle. Odkąd ostatni raz go widziałam, bardzo się postarzał. Wyglądał teraz jak cień człowieka. Jego cera potwornie poszarzała, policzki były zapadnięte, a oczy jakby nienaturalnie ułożone w głębi oczodołów. Na głowie zostało mu niewiele włosów, które były teraz siwo-białe i matowe. Przez myśl przeszło mi, że wygląda jak zwłoki, a nie jak żywy człowiek. Od razu skarciłam się za takie coś.

   Miał zamknięte powieki, ale widać było, że oddycha. "Żyje" pomyślałam z ulgą.

   - Dziadku? - odezwałam się. On otworzył gwałtownie oczy. Trochę się przestraszyłam.

   - O co chodzi? Chciałeś ze mną rozmawiać? - pytałam.

   - Taa... - wydobyło się z jego gardła. Odchrząknął kilkukrotnie, po czym zaczął z trudem mówić. - Nie zostało mi już wiele czasu - uśmiechnął się, co mnie zdziwiło. Nigdy nie robił tego przy mnie. - Słuchaj więc uważnie, bo nie będę się powtarzał.

   Nachyliłam się, by lepiej go słyszeć.

   - Tsukiko, pewnie mnie nienawidzisz po tych wszystkich rzeczach, które ci powiedziałem, ale zawsze pragnąłem tylko twojego dobra. Ty wybrałaś dla siebie inną drogę, taką, jaką sama chciałaś. Teraz już nie ma odwrotu, niedługo wszystko się zacznie. Byłoby lepiej, gdybyś mnie posłuchała i nie była tak uparta...

   - Dziadku... - wyrwało mi się, bo pomyślałam, że znowu będzie mi robił swój wykład, ale ugryzłam się w język. On nie zwrócił na to uwagi.

   - ... ale skoro nic już nie można zmienić, wiedz, że chcę, żebyś była szczęśliwa. - Z wielkim wysiłkiem uniósł swoją drżącą, kościstą dłoń. Zrozumiałam jego gest i złapałam ją. Ponownie ciepło uśmiechnął się do mnie. - Dziecko, chciałbym powiedzieć ci tak dużo, ale nie mam już siły. Musisz mi obiecać, że zaopiekujesz się swoimi rodzicami, nieważna co się stanie. Pamiętaj, że oni kochają cię najbardziej na świecie i nic tego nie zmieni.

   - Wiem to. Obiecuję - odrzekłam od razu.

   - Dobre z ciebie dziecko. Cieszę się, że udało nam się ciebie wychować na taką mądrą i piękną młodą damę. - Zaczął kaszleć, więc pomogłam mu się podnieść do pozycji półsiedzącej. Patrzyłam na niego z niepokojem, lecz po chwili przestał.

   - Wszystko w porządku? - przestraszyłam się.

   - Nie przejmuj się, nie ma czym. Ja już odchodzę z tego świata - uścisnął moją dłoń, lecz delikatnie. Wiedziałam, że nie ma więcej siły. - Za to ty zostajesz i zapamiętaj, musisz zrobić wszystko, żeby pozostać na nim jak najdłużej. Tsukiko, musisz żyć! Nie ważne jak potoczą się twoje losy, nie ważne z czym przyjdzie ci się mierzyć, żyj i nie zapominaj o tym, czego cię uczyliśmy. Nie zapominaj, co jest najważniejsze. Nie daj się wciągnąć w żadne tarapaty, nawet jeśli urzekłby cię wspaniałe słowa. Pamiętaj, kłamstwa są piękne tylko z pozoru, bo w rzeczywistości ukrywają za sobą paskudną prawdę - znowu zaczął kaszleć. Tym razem napad trwał dłużej, ale gdy skończył, kontynuował. - Tsukiko, teraz zapamiętaj dokładnie co ci powiem. Udaj się do świątyni... nie, nie do świątyni. Na wzgórze za świątynią, to, na które kiedyś chodziliśmy razem. Pamiętasz to stare drzewo? Pod nim leży ogromny głaz. Musisz coś spod niego wykopać. Coś bardzo ważnego... - kolejny atak kaszlu przerwał dziadkowi jego wypowiedź. Co gorsza, czas mijał, a napad nie ustępował. Zauważyłam, że zaczął kaszleć krwią. Krew poleciała też z jego nosa. Podniosłam się i chciałam pobiec po rodziców, ale on mocno trzymał moją dłoń. Chyba użył do tego resztek siły jakie mu pozostały.

   - Tsu... kiko - próbował mi jeszcze coś powiedzieć, ale ciężko go było zrozumieć - u... uważaj na... złych lu... dzi.

   - Jakich złych ludzi? - Spytałam przerażona. Nie miałam pojęcia o co mu chodzi.

   - M... - zdołał jeszcze wykrztusić, po czym rozpoczął się kolejny, potężniejszy od poprzednich atak. Rozluźnił uścisk.

   Od razu pobiegłam po rodziców. Ci kazali mi jak najszybciej sprowadzić medyka.

   Gdy przybyliśmy, dziadek już nie żył.

   Nie wiedziałam co robić. Miałam pustkę w głowie, którą momentami wypełniał chaos myśli o jego śmierci i o tym, co mówił. W kompletnym szoku, udałam się na wzgórze. Nie, na razie nie miałam zamiaru niczego wykopywać. Chciałam po prostu pomyśleć.

   Z moich oczu płynęły łzy, które wycierałam ręką. Nie wierzyłam w to co się stało. Nie docierało to jeszcze do mnie, nawet pomimo tego, że czułam ogromny smutek.

   Ze wzgórza mogłam zobaczyć całą wioskę. Przypomniałam sobie, jak dawniej wraz z dziadkiem śmialiśmy się, obserwując krzątających się po ulicach ludzi. Teraz nie widziałam w tym nic zabawnego.

   Nagle zobaczyłam przed sobą jakieś białe kształty. Przyjrzałam się dokładniej. Wokół mnie, jak na wietrze, tańczyły białe kartki papieru. Wyglądały ślicznie. Tylko przecież dzisiejszy dzień był kompletnie bezwietrzny.

   Odwróciłam się. Zobaczyłam przepiękną kobietę o niebieskich włosach. Miała w nich upięty papierowy kwiat. Jej postać przywodziła mi na myśl anioła. Tylko ten czarny płaszcz nie pasował do reszty obrazka.

   Coraz więcej karteczek krążyło wokół mnie.

   Tuż za nią stał ktoś w takim samym płaszczu. Miał dziwną, pomarańczową maskę na twarzy. Uśmiechnęłam się lekko, nawet pomimo smutku, bo ta maska wydawała mi się strasznie śmieszna.

   Robiłam się coraz bardziej senna. Słyszałam jakieś głosy, ale nie rozumiałam, co mówiły.

   Poczułam cudowny spokój i ciepło.

   Wszytko zniknęło.

   

***

Witam wszystkich na moim nowym blogu. Będzie on poświęcony Tsukiko, która dołącza do Akatsuki. Może nie brzmi zbyt oryginalnie, ale chciałam spróbować czegoś z kobiecym OC ^^ 
Tym razem postanowiłam zacząć od razu od rozdziału, bo na prolog mi się to za długie wydawało ;p
Mam nadzieję, że spodoba się wam i będziecie z chęcią tu zaglądać. :) Jeśli macie jakieś uwagi, nie bójcie się pisać. Liczę na waszą opinię i ucieszę się z każdych słów krytyki. :)