11 listopada 2013

Rozdział 2: Przebudzenie.

   Nie wiem, co się ze mną działo. Co tak właściwie się wydarzyło? Wciąż zadawałam sobie to pytanie. Nie, to nie prawda. Zadałam je sobie jedynie raz. Przed chwilą. Lecz czy minęła chwila, czy cała wieczność?  
   Słowo to zazwyczaj miało dla mnie jakiś patetyczny i nieprawdziwy wydźwięk. Ale tym razem brzmiało jak najbardziej sensownie. Bo ile tak naprawdę czasu upłynęło?
   Biel. Próbując spojrzeć w przeszłość, pamiętałam biel wirującą w powietrzu, powoli zasłaniającą krajobraz, niespiesznie przykrywającą powieki. Czym ona była? Śniegiem? Nie, to niemożliwe pod żadnym względem.
   A gdy powieki opadły, nie pozostało już nic. Nie, świat się nie skończył, to na pewno się nie wydarzyło. Jednak miałam wrażenie, że straciłam z oczu jakiś ważny punkt. Co więcej, wydawało mi się, że zapomniałam o czymś niezwykle istotnym. O czymś, o czym nie wolno mi było zapomnieć, bo to mogło zaważyć na całym moim życiu.  
   Ciemność panująca wokół nie przypominała nawet najczarniejszej nocy spędzonej w domu. Czy ktoś zastanawiał się kiedyś nad tym, jaki jest najciemniejszy odcień czerni? Jak może wyglądać coś czego nie da się określić? Może wtedy byłam świadkiem czegoś takiego, jednak brak mi było porównania.  
   Nie potrafiłam powiedzieć, czy moje powieki są podniesione czy też nie. Nic nie czułam, a mrok zdawał się wciąż niezmienny.  
   Trwałam w tym stanie nie zdając sobie sprawy z tego, co właśnie działo się wokół mnie, co działo się ze mną ani z czasu, który płynął nawet pomimo tego, że nie byłam go świadoma.  

   Coś się zmieniło. Wokół wyczuwałam zmianę lecz nie potrafiłam powiedzieć, co jej uległo. Zrozumiałam to dopiero, gdy uświadomiłam sobie, że słyszę szelest. A może to był szum? To nie miało znaczenia. Dźwięki zaczynały docierać do moich uszu, a ja z każdą chwilą coraz lepiej potrafiłam je rozróżnić. Jak gdybym wydobywała się z gęstej niczym mleko mgły i z każdą sekundą mogła zobaczyć większy skrawek terenu .  
   Ten był dotkliwie znajomy. Już z całą precyzją na jaką pozwalała mi jeszcze trochę przytłumiona świadomość, potrafiłam go określić. Odgłos przypominał dźwięk opadających na ziemię kartek papieru.
   Gwałtownie otworzyłam oczy. Zdałam sobie sprawę, że już mogłam kontrolować swoje powieki i co najważniejsze, czułam jak to robię. Jednak wtedy pożałowałam, że tak nierozsądnie szybko je rozwarłam. Poczułam ból, niczym ukłucie, kiedy do moich źrenic dotarło jasne światło. Równie prędko jak je otwarłam, a może nawet szybciej, zacisnęłam je mocno. Po chwili czułam jak po policzkach spływają mi łzy.  
   Spróbowałam ponownie, tym razem dużo wolniej. Pierwsza próba okazała się nieskuteczna. Dopiero następna przyniosła oczekiwany efekt. Widziałam już wyraźnie i mogłam wreszcie ocenić, gdzie się znajduję i co się ze mną dzieje. Nadal byłam otępiała i nie mogłam przypomnieć sobie co się ze mną działo. Mimo tego, mój umysł rozjaśniał się coraz bardziej i z każdą chwilą potrafiłam myśleć coraz logiczniej.  
   Na pierwszy plan początkowo wysunął się sufit. Pomalowany jasną farbą nie prezentował się najlepiej, gdyż ta zdążyła już znacznie się pobrudzić. Tak więc widać było na nim mało estetyczne plamy. W paru miejscach odchodził też tynk. Podobnie rzecz się miała ze ścianami, które zobaczyłam później. Wtedy też zdążyłam zauważyć, że poruszanie karkiem z jakiegoś powodu nie było najłatwiejszą czynnością. Także i kończyny wydawały się nie działać tak jak zwykle. Miałam wrażenie, że mięśnie odzwyczaiły się od ruchu. Na szczęście z każdą chwilą było coraz lepiej.  
   Po ścianach przyszła kolej na dalsze obserwacje. Zdałam sobie sprawę, że leżę na łóżku przykryta błękitną kołdrą. Była ciepła, miękka i pachniała całkiem przyjemnie, dlatego poczułam się trochę jak w domu. Ale tylko trochę, bo wiedziałam, że nie byłam u siebie. Na wprost ode mnie znajdowała się drewniana komoda ze sporą ilością szuflad. Obok stał wieszak na ubrania, zwykły, metalowy. Jakiś metr od niego natomiast usytuowane były drzwi. Pomyślałam, że to dobrze, iż nie są to żadne kraty oraz że drzwi posiadają klamkę. To chyba dobrze wróżyło...
   Przynajmniej nie jestem w wariatkowie – pocieszałam się. - Bo nie jestem?
   Uniosłam się na łokciach. Spojrzałam w prawo. Obok łóżka stał malutki stolik. Leżała na nim kartka papieru, starannie poskładana. No tak, origami. Widziałam je już wcześniej. Wiele osób w wiosce fascynowało się tą sztuką, także zdążyłam napatrzeć się już na jej najróżniejsze formy. Ta, która leżała obok przypominała łabędzia z szeroko rozpostartymi skrzydłami. Musiałam przyznać, że był wyjątkowo piękny. Ktoś, kto go wykonał, stworzył go w taki sposób, że miało się wrażenie, że zaraz ożyje i odleci.  
   Dalej, pod przeciwną do tej, pod którą leżałam, ścianą stała spora, lecz stara szafa. Obok zauważyłam kolejne drwi. W kącie natomiast znajdowało się krzesło. I był to koniec wyposażenia tego pomieszczenia. Na podłodze nie leżał żaden dywan, a ciemne deski straszyły gdzieniegdzie szerokimi szparami, wyglądającymi na takie, z których za chwilę miał wydostać się zimny podmuch powietrza.
   Znowu opadłam na poduszkę. Chyba czułam się coraz lepiej. Oszołomienie i dezorientacja powoli mijały. Zaczynałam myśleć racjonalnie, jednak miało to też swoje złe strony. Powoli docierało do mnie, że skoro nie byłam w swoim pokoju, ani też w żadnym znanym mi, to znajdowałam się w zupełnie obcym miejscu. Nie wiedziałam dlaczego. Nie wiedziałam po co. Nie miałam pojęcia, jak się tutaj znalazłam. Ogarniał mnie lęk. Bałam się, zwłaszcza tego, że nie miałam żadnego wytłumaczenia na to, co się ze mną stało. Strach podsycała dodatkowo moja wyobraźnia, która nie pomagała mi uporać się z czarnymi wizjami, wręcz przeciwnie. Choć nie chciałam, miałam przed oczami najgorszy scenariusz.
   Ktoś mnie porwał, myślałam ze zgrozą.
   Mimo tego, miałam nadzieję, że przesadzam. Może źle się poczułam i ktoś przyniósł mnie do szpitala? Z tym, że żadna sala szpitalna zdecydowanie tak nie wyglądała. A może byłam u obcych, ale dobrych ludzi, którzy chcieli mi pomóc? Tylko czy coś mi się stało? Za nic nie mogłam tego sobie przypomnieć.  
   Rodzice na pewno zaraz się pojawią. Wystarczy poczekać jeszcze chwilę... parę minut. W końcu nie zapomnieliby o mnie i zawsze się martwili. Przyjdą wkrótce i zaprowadzą mnie do domu... - łudziłam się.
   Nagle zdałam sobie sprawę z jednej, bardzo oczywistej rzeczy, którą wcześniej pominęłam. W tym pokoju były drzwi, nawet dwoje, jednak nigdzie nie zauważyłam okien. Dziwne, że przeoczyłam tak ważną rzecz, która całkowicie mogła zmienić moje położenie. Trzeba podkreślić, że mimo tego braku, w pokoju było bardzo jasno za sprawą dosyć prostych kinkietów, znajdujących się na każdej ze ścian.
   Zastanawiałam się, w jakich miejscach zazwyczaj nie ma okien. Pierwsze, co przyszło mi do głowy, to piwnice. Okien nie posiadają miejsca położone pod ziemią, bo nie są tam do niczego potrzebne. Gdzie jeszcze? Nic więcej nie mogłam wymyślić. Podrapałam się po głowie. Po kilku chwilach olśniło mnie. Nie wstawia się ich przecież także w miejscach, które mają pozostać ukryte. Przed oczami miałam tajne pokoje, przejścia i inne zagadkowe miejsca, jak z jakiegoś filmu, co najmniej niezbyt zachęcające w moim położeniu.
   - Czyżbym... naprawdę została porwana? - szepnęłam do siebie cicho. Nadal nie mogłam w to uwierzyć. To brzmiało zbyt nieprawdopodobnie. Moi rodzice to skromni, niezbyt zamożni ludzie. Porywaczom by się to nie opłacało, bo nawet porządnego okupu by nie dostali.
   I chociaż przepełniał mnie strach związany z niepewnością i niewiedzą, to chyba bardziej wierzyłam w wersję o szpitalu i dobrych ludziach.
   Postanowiłam to sprawdzić. Odsunęłam kołdrę na bok, z ulgą stwierdzając, że mam na sobie swoje ubrania i powoli przeniosłam nogi za krawędź łóżka. Usiadłam na nim, starając się rozruszać stopy. Towarzyszyło temu dziwne uczucie, jakbym nie poruszała się od bardzo dawna.  
   Stanęłam na równe nogi i próbowałam zrobić krok do przodu. Zachwiałam się, na szczęście łóżko nadal było w pobliżu i bezpiecznie wylądowałam właśnie na nim. Dobrze, bop było na pewno bardziej miękkie niż podłoga. Odczekałam chwilę i ponowiłam próbę. Bezskutecznie, nadal nie mogłam ustać dłużej niż kilka sekund. Raz, drugi, trzeci... wymagało to trochę wysiłku, ale po jakimś czasie wreszcie „nauczyłam się” chodzić. Byłam z siebie dumna, lecz to uczucie szybko minęło, kiedy przypomniałam sobie, gdzie jestem. A raczej z tego, że nie mam o tym zielonego pojęcia.
   Mama zawsze powtarzała mi, że póki jest czas, jest i nadzieja. Teraz nie byłam pewna, czy te słowa rzeczywiście miały jakiś sens. Nie mogłam wiedzieć, ile czasu mi zostało, choć nadzieja wciąż się we mnie paliła.  
   Musiałam się pośpieszyć.  
   Ostrożnie, najciszej jak umiałam, podeszłam do drzwi znajdujących się naprzeciw łóżka. Gdy podnosiłam rękę by sięgnąć do klamki, ta drżała mi, jakbym była chora. Wstrzymałam oddech i wreszcie dotknęłam metalowego przedmiotu. Odczekałam moment, nic się nie wydarzyło. To dodało mi odwagi, by nacisnąć na nią. Zrobiłam to i szarpnęłam drzwi do siebie. Nic to nie dało, nadal pozostawały zamknięte. Spróbowałam więc popchnąć je. To również nie przyniosło upragnionych rezultatów.
   - Nie, dlaczego... - spanikowałam. Zaczęłam gwałtownie, z całą siłą jaką posiadałam, szarpać je, robiąc przy tym sporo hałasu.
   Gdy po paru minutach nadal nie chciały mi ustąpić, załamana opadłam na kolana. Z zupełną pustką w głowie, nie wiedząc co począć, klęczałam przed zamkniętymi drzwiami. Minęło sporo czasu nim uspokoiłam się i zaczęłam planować co dalej.
   - Myśl Tsukiko, myśl... - mówiłam do siebie. Początkowo pomyślałam o tym by zacząć głośno krzyczeć i wzywać pomocy. Nie byłby to jednak dobry pomysł, bo jeśli zamiast ludzi, którzy mogli mnie uratować, usłyszeliby to ci, którzy mnie tu zamknęli, pewnie by się wściekli. A jeśli zrobiliby mi krzywdę? Za bardzo się tego bałam. - No tak! - ucieszyłam się. Nagle zdałam sobie sprawę, że to nie jedyne drzwi tutaj. Może tamte okażą się wyjściem...
   Podniosłam się szybko i podbiegłam do wspomnianych drzwi. Zrobiłam z nimi to, co poprzednio. Szarpnęłam za klamkę, a te posłusznie otworzyły się.  
   Uśmiechnęłam się szczęśliwa. Miałam nadzieję, że teraz wyjdę z pokoju i znajdę się w jakimś znanym mi miejscu, z którego z łatwością wrócę do domu. Strach opuścił mnie na chwilę i nawet zdążyłam odetchnąć z ulgą, jednak trwało to bardzo krótko Już po chwili czar prysł, a ja widziałam, że się myliłam.
   Za drzwiami znajdowała się łazienka. Mała, nawet bardzo, z podstawowymi sprzętami i przedmiotami w jakie zazwyczaj się je wyposaża.  
   Poczułam ogromne rozczarowanie. Nawet to, że miała przyjemny, niebieski kolor nie pomagało na rozgoryczenie jakie wtedy czułam. Ponownie miałam wrażenie, że siły mnie opuszczają i że nic już nie zdołam zrobić. Strach powrócił i zapanował nade mną na nowo. Nie wiedziałam, co mam robić. Wszystkie pomysły, które przyszły mi wcześniej do głowy, wyczerpały się. Znowu nachodziły mnie myśli mówiące, że zostanę tu już na zawsze.  
   Załamana wróciłam do pokoju. Krzątałam się po nim i ostatkami chęci zaglądałam do szuflad w komodzie oraz do szafy, ale były zupełnie puste. Weszłam więc do łóżka. Wtuliłam twarz w poduszkę, nie zważając na to, że nie należy do mnie. Nakryłam głowę kołdrą. Chciałam zasnąć i nie myśleć o niczym. Odpłynąć w błogi stan nieświadomości i nie przejmować się swoją niepewną sytuacją. Początkowo nie udawało mi się to, bo nie mogłam odegnać swoich obaw i cały czas rozmyślałam o tym, co może się stać. Wreszcie jednak, zmęczona strachem, zasnęłam.  

   Dziadek leżał w swoim łóżku i wpatrywał się w moją twarz lekko zamglonym wzrokiem. Wyglądał tak żałośnie, tak słabo, jakby nie miał siły nawet się podnieść. Kiedy on zdążył się tak postarzeć?
   Pamiętam, jak jeszcze niedawno chodziliśmy razem na długie spacery. Dziadek opowiadał mi wtedy wiele historii. Najciekawsze były te z jego życia, z czasów młodości. Gdy mówił o tym, jak to kiedyś i on był w moim wieku, słuchałam go oczarowana.
   Teraz zdawał się mówić z trudem. Z bólem patrzyłam na niego. Wyglądał, jakby zaraz miał wyzionąć ducha. To było takie smutne. Tak bardzo tego nie chciałam. Wszystko, tylko nie to. Proszę... Błagam... 
   - Tsukiko, uważaj na złych ludzi.

   Obudziłam się z krzykiem i od razu podniosłam się do pozycji półsiedzącej. Oddychałam ciężko i nierówno. Czułam, że cała zalana jestem potem. Łzy same płynęły z oczu, nie panowałam nad nimi.  
   - Dziadku! – zaszlochałam i ukryłam twarz w dłoniach.
   Sen przypomniał mi o jego śmierci. O tym, że miała miejsce dopiero... wczoraj? Dziadek odszedł na zawsze i już nie powróci. Już nigdy go nie zobaczę.  
   Płakałam długo, aż prawie opadłam z sił. Wcześniej nie zdarzało mi się to często. Nawet w trudnych sytuacjach zazwyczaj nie roniłam łez. Wtedy jednak byłam zrozpaczona. Jedyne co czułam, to smutek. Strata bliskiej mi osoby bolała tak bardzo, że nie potrafiłam o niej nie myśleć. Nie mogłam zapomnieć i wymazać tego z pamięci. Tęskniłam za nim, nawet pomimo tego, że ostatnimi czasy zmienił się i zgorzkniał.
   Gdy się uspokoiłam i doszłam do siebie, jeszcze raz przypomniały mi się jego słowa. Uważaj na złych ludzi. Kogo miał na myśli? Czy może to oni mnie złapali i tutaj przetrzymują? Dlaczego nikt jeszcze się nie pojawił? Co zamierzają ze mną zrobić?
   Z rozmyślań wyrwał mnie szczęk zamka. Zamarłam, kiedy drzwi się otwierały. Skrzypiały strasznie, chyba rzadko ktokolwiek ich używał. Nie wiedziałam, czego się spodziewać ani co mam robić. Przez chwile przeszło mi przez myśl, żeby się ukryć. Jednak tutaj nie było miejsca dobrego na kryjówkę. Szafa? Łazienka? Nie, tam znaleźliby mnie w mgnieniu oka. Dlatego zrezygnowałam i przerażona czekałam na to, kogo ujrzę.  
   Moim oczom ukazała się osoba niska, jak karzeł. Gdy przyjrzałam się bliżej dostrzegłam, że połowę twarzy tego człowieka zakrywała czarna chusta. Przez nią wyglądał jeszcze bardziej złowrogo. Jednak dzięki niezakrytej drugiej połowie, mogłam stwierdzić, że osoba ta, była mężczyzną. Wydawał się dosyć stary lecz nawet pomimo wieku biła od niego swego rodzaju mroczna aura, która sprawiała, że przerażał sam jego widok. Efekt ten dopełniało surowe, poważne spojrzenie, jakim uraczył mnie, gdy tylko przestąpił próg.
   Od razu zauważył, że już nie spałam. W końcu wpatrywałam się w niego niczym zlękniona sarna i obserwowałam każdy jego ruch wyczekując, kiedy na mnie skoczy. Z tego wszystkiego nawet nie wiedziałam, że z całej siły ściskałam rąbek kołdry.
   Karzeł miał na sobie czarny płaszcz. Widniał na nim wzór z czerwonych chmurek. Byłam pewna, że już gdzieś widziałam identyczny. Tylko gdzie?  
   Nie podszedł do mnie. Cały czas stał tuż przy drzwiach.  
   - Wstawaj. Skoro już nie śpisz, pójdziesz ze mną – powiedział wreszcie. Jego głos był niski i brzmiał bardzo oschle.
   Powoli, przerażona, starałam się wykonać polecenie. Jednak stanęłam na podłodze, zaraz przy łóżku i na tym poprzestałam. Bałam się zbliżyć do niego. A co jeśli chciał mi zrobić krzywdę? Kolana trzęsły mi się ze strachu i nie byłam zdolna do zrobienia nawet kroku. Chciałam pozostać jak najdalej od niego. Wolałam tkwić tutaj, sama, w zamknięciu niż podejść chociaż metr bliżej. Ten człowiek nie był dobry. Czułam, po prostu czułam, że był niebezpieczny!
   - No chodź. Co tak długo? Szybciej – niecierpliwił się. Widocznie denerwował go mój brak pośpiechu.
   Pomimo tego co powiedział, nie ruszałam się z miejsca. Pomyślałam o tym, że może powinnam coś powiedzieć, zapytać go o to kim jest, czego chce ode mnie. Jednak za bardzo obawiałam się jego reakcji. Dlatego wolałam milczeć.
   - Mówiłem, że idziemy - zirytował się znowu. Tym razem jednak zareagował.
   Poczułam jak coś twardego, mocno uderza w moją twarz. Pisnęłam. Zamroczyło mnie na moment. Upadłam na twardą podłogę. Gdy zorientowałam się, co się stało, podniosłam się na kolana. Zlękniona dotknęłam drżącą dłonią policzka, który piekł niemiłosiernie. Zaraz obejrzałam ją i zobaczyłam, krew na palcach. Policzek krwawił.
   Bolało. Bardzo bolało. Dlaczego on mi to zrobił? Łzy stanęły mi w oczach, ale nie uroniłam ich. To mogłoby go jeszcze bardziej zdenerwować.
   Teraz bałam się już nie na żarty. Chciałam uciec, ale nie miałam dokąd. Chciałam się ukryć, lecz nie miałam gdzie. To było takie okropne! Tak bardzo pragnęłam znaleźć się w domu. Serce biło mi jak oszalałe, prawie wyskakując z piersi. Ten mężczyzna naprawdę był niebezpieczny. Mógł mnie uderzyć ponownie. Mógł mnie zabić...
   Zerknęłam na niego kątem oka. Zauważyłam, że z tyłu miał jakiś metalowy ogon. Ogon? Co to miało być? To pewnie nim mnie uderzył. Kim on był? Czyżby to jakiś szaleniec?
   - Szybciej! Idziemy, nie guzdraj się tak – powiedział chłodnym tonem.
   Tym razem nie zastanawiałam się długo. Strach sprawiał, że bałam się nie wykonać jego rozkazu natychmiast. Nie chciałam, by znów mnie uderzył... nie chciałam, żeby mnie jeszcze bardziej bolało... 
   Podniosłam się więc najszybciej jak potrafiłam i podeszłam do niego, trzęsąc się cała. Stanęłam przed nim ze spuszczoną głową. Obawiałam się spojrzeć mu w oczy. Myślałam tylko o tym, by nie zrobił mi krzywdy. Błagałam, żeby znowu się nie zezłościł.
   - Tak lepiej. Nie drażnij się ze mną, rozumiesz? Za mną – nakazał. Odwrócił się i wyszedł z pokoju.
   Posłusznie podążyłam za nim. Człapałam tak, nawet nie zwracając uwagi na to, którędy idziemy i co mijamy. Wpatrywałam się tylko w jego plecy i myślałam o tym, by jak najszybciej to wszystko się skończyło. Jedyne z czego zdawałam sobie sprawę, było to, że wędrujemy jakimiś korytarzami.
   Mężczyzna ani razu nie odwrócił się, by sprawdzić czy nie uciekłam i nadal szłam z tyłu. Może uważał, że wywarł już na mnie wystarczająco duże wrażenie i na pewno nie przeszłoby mi teraz przez myśl, by próbować jakichś sztuczek. Miałby świętą rację. Ale mógł też po prostu słyszeć moje kroki z tyłu...
   Zatrzymał się, więc zrobiłam to samo. Zapukał i po chwili otworzył drzwi.  
   Nie wiem jak to się stało, ale poczułam, jakby ktoś mnie popchnął. Prawie że wleciałam do otwartego pokoju. Gdy już byłam w środku, usłyszałam, że mężczyzna zamknął drzwi. Zaraz po tym, znowu mnie popchnął, jednak tym razem tak mocno, że wylądowałam na środku pokoju. Upadłam, ale na szczęście w porę podparłam się rękami i nie uderzyłam twarzą o podłogę. Nie wstałam jednak, tylko usiadłam na kamiennej posadzce. W końcu nie dostałam żadnego takiego polecenia, a nie chciałam się narażać.
   Podniosłam wzrok. Tym razem wielgachne okno od razu rzuciło mi się w oczy. Za odsłoniętymi, białymi firankami ujrzałam w oddali zielone korony drzew.  
   - Spodziewałem się, że będzie wyglądała trochę inaczej. To na pewno ona? - usłyszałam głos. Nie należał on do osoby, która mnie tu przyprowadziła. Mężczyzna ten odezwał się dopiero po chwili.
   - Tak. Z całą pewnością.  
   Odwróciłam się w stronę skąd dobiegał obcy głos. Promienie słońca padały na wysokiego mężczyznę, więc widziałam go dokładnie. Jego twarz ozdabiało masa metalowych kolczyków, co wydało mi się dziwne i niezbyt ładne. Poza tym, rude włosy dodawały mu charakterystycznego wyglądu, który za sprawą władczego, pełnego gniewu spojrzenia, był groźny... i trochę straszny. Nie, nie trochę. Bardzo.
   Przełknęłam ślinę. Aż bałam się pomyśleć, co mogło mnie teraz czekać.  
   Podszedł i stanął nade mną. Z perspektywy podłogi wydawał się naprawdę wysoki i przerażający. On też miał na sobie płaszcz z tym samym wzorem. To musiało coś oznaczać.
   - Boisz się? - zadrwił. - To dobrze, bój się. Tylko to ci pozostało.
   Co on mówi? O co mu chodzi? Czy ja zaraz... umrę? Pomyślałam.
   - Nie próbuj uciekać. Nie ma sensu. Znajdziemy cię wszędzie – mówił. Ciarki przechodziły mi po plecach, gdy słyszałam jego głos. Czułam w nim nienawiść. Nie wiedziałam tylko, czy była ona skierowana do mnie, czy ten mężczyzna był nią tak przesiąknięty, że było to dla niego normalne.
   - W końcu cię złapaliśmy, więc nie myśl sobie, że teraz wypuścimy cię tak łatwo. Zostaniesz tutaj.  
   - Gdzie ja jestem? - spytałam cicho, drżącym głosem. Ledwo co słowa przechodziły mi przez gardło, ale musiałam przynajmniej tego się dowiedzieć.  
   - Nie pozwoliłem ci się odzywać! – wściekły, kopnął mnie w brzuch. Zwinęłam się z bólu i objęłam bolące miejsce rękami. Jeśli wcześniej chciałam zapytać o coś jeszcze, teraz nie miałam już na to odwagi.
   - Teraz nie masz wyjścia. Jesteś ode mnie zależna. Dlatego masz być posłuszna. Całkowicie posłuszna – powiedział, kładąc nacisk na ostatnie słowa. - Masz robić wszystko to, co ci każę. A jeśli nie – tutaj uśmiechnął się szyderczo – pożałujesz tego. Już się o to postaram.  
   Zrozumiałam doskonale. Nawet nie chciałam myśleć o tym, w jaki sposób miałabym pożałować. Obolały brzuch i piekący policzek wystarczyły mi aż nadto.  
   - I tak nigdzie stąd nie wyjdziesz, więc dla twojej wiadomości, jesteś w siedzibie Akatsuki – rzucił od niechcenia. Co za łaskawca, że uraczył mnie taką informacją. Nadal niewiele mi to mówiło. - Sasori, zabierz ją już.
   A więc ten karzeł miał na imię Sasori, pomyślałam.  
   Nie miałam pojęcia, co się dzieje wokół. Nadal nie wiedziałam dlaczego się tu znalazłam i kim byli ci ludzie. W dodatku słowa rudowłosego przeraziły mnie jeszcze bardziej.  
   - Idziemy – rozkazał karzeł.
   Oczywiście, natychmiast wstałam i ruszyłam za karłem o imieniu Sasori. Panicznie bałam się, że znowu uderzyłby mnie tym swoim ogonem. Wtedy to mogło być tylko ostrzeżenie. Gdyby to powtórzył, nie wiadomo, co by ze mnie zostało.  
   Zaprowadził mnie do pokoju, w którym się wcześniej obudziłam. Poczekał aż wejdę do środka i zamknął za mną drzwi na klucz. Skrzywiłam się, gdy usłyszałam ich skrzypienie.  
   Podeszłam do łóżka i opadłam na nie, rozkładając szeroko ręce. Westchnęłam ciężko. Co to wszystko miało znaczyć? Czemu akurat mnie to spotkało?  
   Usiadłam na krawędzi łóżka i ponownie rozejrzałam się po pokoju. Mój wzrok utkwił w papierowym łabędziu. Pomyślałam o rodzicach. Tęskniłam za nimi. Tak bardzo chciałam ich zobaczyć. Ciekawe, czy mnie zaczęli mnie szukać? A może nie zauważyli mojego zniknięcia. Może też są załamani śmiercią dziadka i umknęło im to? Tata wyglądał wtedy na zrozpaczonego. Nigdy wcześniej nie widziałam go w takim stanie jak wtedy, gdy wszedł roztrzęsiony do kuchni...
   Nagle jakby mnie olśniło. Przypomniałam sobie, że zanim tata kazał mi udać się do sypialni dziadka, byłam czymś zajęta.
   - List... - wyszeptałam i wsunęłam dłoń do kieszeni spodenek.
   - Jest! - zawołałam, czując pod palcami papierową kopertę i pomyślałam, czy przypadkiem nikt nie stoi przed drzwiami i mnie nie pilnuje. Ale najwyraźniej nikogo nie było, bo sekundy mijały, a one nie otwierały się.  

***
Wybaczcie, że kazałam wam tyle czekać na nowy rozdział. Musiałam sobie zrobić małą przerwę w blogowaniu. Ale już powróciłam, więc teraz rozdziały będą pojawiać się w mniejszych odstępach czasu. Powoli postaram się też nadrobić zaległości na waszych blogach. 
Co do rozdziału, strasznie długo go pisałam i poprawiałam milion razy, bo nie chciał wyjść taki, jak to sobie zaplanowałam... i ostatecznie nie wyszedł. Nie ma w nim też za dużo akcji, ale wkrótce, być może już w następnym rozdziale, powinno się to zmienić. No i pojawi się reszta członków, bo dziś tak trochę ubogo było ;p
Mam nadzieję, że mimo wszystko spodobał się wam chociaż trochę. A jeśli nie, śmiało piszcie, dlaczego i co powinnam zmienić :)

20 komentarzy:

  1. Karzeł o imieniu Sasori <3 Piękne określenie.
    Pomimo tego, że w rozdziale nie za wiele się dzieje, to i tak mnie wciągnął. Chyba nawet bardziej lubię takie spokojne notki niż te przepełnione akcją.
    Trochę strollowała ta łazienka naszą Tsukiko. Szczerze to nawet uśmiechnęłam się, gdy to czytałam (okrutna ja), bo tak jak ona miałam nadzieję, że może prowadzą do wyjścia. A tu niespodzianka!
    Wejście karła <3 było... przerażające. Naprawdę, mnie zaniepokoiło zwłaszcza, że główna bohaterka też była przestraszona. Mam szczerą nadzieję, że Tsukiko szybko zobaczy prawdziwą formę Sasoriego. Chcę dowiedzieć się jaka będzie jej reakcja.
    Później jak Pain patrzył na nią z góry... brrrr. Piszesz w pierwszej osobie, więc bardzo łatwo mi się wczuć. Także proszę nie wyrządzaj jej jeszcze większych szkód.
    Stwierdzam, że Akatsuki są idealnymi gospodarzami, nie ma co. Najpierw w twarz, potem w brzuch i do pokoju. Zawsze uważałam, że tak powinno się traktować wszystkich gości...
    Wybacz, mam dzień ironizowania.
    Długa kazałaś czekać na ten rozdział! Mam nadzieję, że dotrzymasz słowa i następny pojawi się szybciej. Kurcze, jestem naprawdę ciekawa dlaczego Akatsuki ją porwało i ogólnie jak się wszystko potoczy.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że wciągnął Cię, nawet pomimo tego, że nie działo się wiele ;) Ale koniec z tym. Teraz za punkt honoru postawiłam sobie napisanie następnej notki, w której dzieje się bardzo dużo. Zobaczymy, czy mi się uda ^^
      Huehuehue :D Zła łazienka. Ale nie sądziłam, że ktoś się da nabrać. ^^
      Zobaczyć jego prawdziwą formę? Hmm... chyba podsunęłaś mi pewien pomysł.
      W tej pierwszej osobie to dziwnie mi się pisze. Cały czas mam wrażenie, że pomijam najważniejsze rzeczy. Chyba wolę trzecią ;p Ale jak już zaczęłam, to skończę.
      Wybaczam xD Ty też mi wybacz, że nadużywam emotek. Znowu. Kurczę, muszę się tego oduczyć ^^
      Pozdrawiam, pozdrawiam! ;D

      Usuń
  2. Hej :)
    Znalazłam trochę czasu i udało mi się przeczytać następny rozdział :D. Muszę powiedzieć, że wyszedł świetnie, chyba nawet lepiej niż ostatni, a przynajmniej lepiej mi się go czytało.
    Używasz wielu wspaniałych określeń, przez co łatwo wczuć się w główną bohaterkę. Do tego jeszcze narracja w pierwszej osobie ...
    Heh, ta scena z drzwiami była świetna :D. Też myślałam, że za drugimi będzie wyjście, a tu patrz ...
    Karzeł Sasori <3, Wyszedł tak jak miał. Tzn. zimny, bezwzględny, przerażający ... Zresztą tak samo jak Pain. Nie mogę się doczekać jej spotkania z resztą Akatsuki ^^. Tak w ogóle to rzeczywiście są bardzo gościnni. Nie dość, że ją porwali, to jeszcze potem pobili, by następnie bez żadnych wyjaśnień zamknąć w pokoju. Po prostu wymarzeni gospodarze xD.
    Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy!
    Pozdrawiam willownight ^^

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak? To świetnie :) Bo cały czas mam wrażenie, że nie wyszedł jednak za dobrze...
      Pein i Sasori... chciałam pokazać, że oni naprawdę są niedobrzy. Bo przecież są. W końcu to mordercy ;p Reszta Aka się pojawi. Nie wiem ilu z nich będzie w następnym rozdziale, ale będą :)
      Eeee... nie pobili jej. Tylko kopnęli, żeby znała swoje miejsce xD
      Pozdrawiam cieplutko! :)

      Usuń
  3. Piękny rozdzialik. Słodki. Nie ma to jak ukopać biedną dziewczynę ^^
    Ale wiesz, naprawdę nieźle opisujesz uczucia Tsu.
    Ale ja tego nie mówiłam.
    Ciekawe, co będzie w liście.
    I ja chcę Deidare. Kiedy będzie? ;p A jak nie, to chociaż Hidan :D
    Weny! Żebyś tym razem szybciej napisała xD

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie wierzę Ci :D
      Słodki? Poczekaj, następny będzie jeszcze słodszy :)
      Będą, będą... no nie tak od razu, ale niedługo się ujawnią :P
      Dzięki. Obiecuję, że będzie szybciej... penie i tak szybciej niż u Ciebie :P

      Usuń
  4. Przedstawiasz Akatsuki (przynajmniej tę niewielką część, którą mogłam poznać w tych dwóch rozdziałach) dokładnie tak, jak lubię najbardziej. Źli, bezwzględni, potężni. Świetnie oddałaś aurę otaczającą Paina, a fakt, że widząc go po raz pierwszy bohaterka siedziała na podłodze, bardziej zwiększyło odczucie jego siły. W końcu Pain porównywany jest do boga, wielkiego i wszechmocnego i tak też widziała go "z dołu" Tsukiko, jako istotka zagubiona, przerażona i całkowicie zdana na jego łaskę lub jej brak.
    A propos bohaterki, naprawdę ją lubię. Nie jest pyskatą smarkulą, która od razy zaczęła się rzucać do innych, zdaje sobie sprawę ze swojego dość marnego położenia i po cichu, w swojej głowie obmyśla plan jak się z tego wyplątać, albo przynajmniej dowiedzieć o co chodzi. "Milczenie jest złotem", pozwolę sobie zacytować, a fakt, że Tsukiko więcej myśli niż mówi działa na jej korzyść.
    Znalazłam literówkę w jednym fragmencie: "Zachwiałam się, na szczęście łóżko nadal było w pobliżu i bezpiecznie wylądowałam właśnie na nim. Dobrze, BOP było (...)". To tylko maleńki, nieznaczący szczegół, ale uznałam, że możesz chcieć go poprawić.
    Co do treści, minimalnie dłużył mi się opis zachowania bohaterki po przebudzeniu. Świetnie oddałaś jej uczucia i obawy; będąc w jej położeniu każdy byłby przerażony i doszukiwał się sensu w tym, co dzieje się dookoła. Kwestią jest to, że rozglądanie się po pokoju zajęło większą część treści niż opis jej pobytu u Paina, przynajmniej na moje oko.
    Wazeliniarsko podsumowując, cholernie wciągnęło mnie Twoje opowiadanie i równie bardzo nie mogę doczekać się ciągu dalszego, pojawienia się pozostałych członków Akatsuki i tego, jak oddasz ich nikczemny charakter, ach <3 Ciekawi mnie też to, co dziadek dziewczyny ma z tym wszystkim wspólnego, bo wszystko wskazuje na to, że wiedział o istnieniu i zamiarach "złych ludzi". No i powód, dla którego w ogóle ściągnięto Tsukiko do organizacji też mnie nurtuje.
    Generalnie mi się podobało, z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział i życzę dużo weny.
    Pozdrawiam~

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No... dziękuję za bardzo miły komentarz ^^
      Lubię Akatsuki, zwłaszcza w tej "złej" wersji, dlatego też pojawiają się tutaj tacy, a nie inni.
      Pisząc o Tsukiko, staram się, by nie zrobić z niej właśnie takiej pyskatej smarkuli, bo to już było ;p Poza tym, chcę jak najbardziej realnie opisać jej uczucia i emocje. Właśnie dlatego Tsukiko niewiele mówi - w końcu jest przerażona i wie, że rozzłoszczenie porywaczy może się dla niej źle skończyć. Lecz myślę, że gdy tylko poczuje się trochę pewniej lub gdy będzie już całkowicie zdesperowana, na pewno zacznie mówić więcej.
      Masz rację, chyba rzeczywiście przesadziłam w tym fragmencie. Na przyszłość postaram się nie opisywać mniej istotnych rzeczy tak długo i skupić się na tych naprawdę ważnych.
      Dziękuję także za wytknięcie mi literówki. Jeśli znajdziesz ich więcej, lub jeśli rzucą Ci się w oczy jakieś inne błędy, nie krępuj się ich wytknąć. Bardzo mi to pomaga :)
      Cieszę się, że wciągnęło Cię moje opowiadanie. Mam nadzieję, że kolejne rozdziały również z chęcią przeczytasz. Wszystkie tajemnice powoli będą się rozwiązywać. No, ale nie od razu :)
      Trochę obawiam się, czy uda mi się dobrze oddać charakter pozostałych członków, ale przemyślę to dokładnie i może coś mi wyjdzie. Tylko nie mam jeszcze pomysłu na Hidana :(
      Pozdrawiam i dziękuję raz jeszcze! ;)

      Usuń
  5. Zadziwiasz mnie długościami Rozdziałów :)
    Naprawdę są długie i wciągające :)
    Tak fajnie piszesz, że ja mogę wczuć się w bohaterkę. Nie dość, że fajnie opisujesz sytuacje to w taki sposób, że można się w to wczuć :)
    Bohaterów Akatsuki opisujesz, zajebiście. Tak jak w mandze.
    Karzeł Sasori no kurde jak z mangi wyciągnięty :D
    Czekam na następny rozdział :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Haha :D Cieszę się, że się podoba :D
      Nie jest aż takie długie... prawda? Nie jest...*.*
      Bo Sasori karłem jest! I nic tego nie zmieni! ...no, chyba, że wyjdzie ze swojej laleczki xD

      Usuń
  6. Naprawdę dobry rozdział! Była strasznie długa przerwa, już się obawiałam, że Ci się odechciało pisać, a tu niespodzianka :3
    Tsukiko budzi się w jakimś pokoju, szuka wyjścia, uspakaja się... Podobało mi się analizowanie tych sytuacji: nie ma okien, więc zapewne jest pod ziemią. Dziadek wspominał, żeby trzymała się z daleka od złych ludzi. Białe kartki Konan.
    Potem to wtargnięcie Sasoriego, no muszę ci powiedzieć, że zarówno on jak i Pain wyszli Ci złowieszczo! I dobrze! :D
    Było mi żal Tsukiko, jeśli tak się przeraziła Lidera i Skorpiona to wyobrażam sobie co będzie, jak spotka mięśniaka Kakuzu, olbrzyma Kisame czy krwawego Hidana. :D
    Ogólnie zapowiada się całkiem fajnie, a więc czekam na następny rozdział.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  7. Ohayo :D
    Znalazłam się tu przypadkiem, wchodząc w jeden z linków na spisie ff o Naruto i muszę przyznać, że nie żałuję. :)
    Masz bardzo ładny szablon, który pewnie przyciąga wielu czytelników, m.in. mnie xd
    Co do opowiadania.. Rozdziały są długie, za co masz duży plus, bo mogę się nimi wystarczająco nacieszyć. ^^ Fabuła jest bardzo ciekawa i intrygująca. Jestem ciekawa jak dalej potoczą się losy Tsukiko.. Jednego dnia jest wszystko spoko, potem umiera jej dziadek, a następnego dnia znajduje się w Akatsuki. :o Jestem bardzo ciekawa, jak ona się tam znalazła i czego od niej chcą. Może podali jej coś na sen, a potem porwali, mordując przy okazji jej rodziców? ;> Haha, moja wyobraźnia cały czas tworzy nowe scenariusze. xd
    Błędów za dużo nie zauważyłam, co daje ci kolejny plus. ^^ Czcionka jest czytelna i przejrzysta. ;3
    No i co mogę jeszcze powiedzieć... Dodaję do linków i będę czekać na kolejną notkę. :)
    Na koniec zapraszam również do siebie:
    http://still-with-hearts-beating.blogspot.com/
    http://historiasakuryharuno.blogspot.com/
    Pozdrawiam cieplutko i dużo, dużo weny życzę! :*

    OdpowiedzUsuń
  8. Przeklęty Internecie, czemu zawsze wyłączasz się w najmniej oczekiwanym momencie...? Jeszcze raz, spokojnie. Zapomniałam, co mówiłam, więc nie napiszę tego drugi raz słowo w słowo, ale postaram się o niczym nie zapomnieć. Uwielbiam, uwielbiam i ewentualnie uwielbiam! Podobają mi się emocje, podobają mi się opisy, które - choć przedstawiają proste czynności - nie odrzucają, a wręcz umilają czytanie. Akcji wcale mało nie było, jakby nie patrzeć, odgrywają się teraz ważne rzeczy. Mogłabym pokochać Twój styl, to, jak poprawnie piszesz i mogłabym pokochać Tsukiko za to, jak bardzo jest zwykła i normalna. Czytając, prawie że odczuwałam jej strach i rozumiałam podporządkowanie. Ach, niedobrzy Sasori i lider! Uwielbiam ich i mam nadzieję, że odegrają w opowiadaniu jakąś ważniejszą rolę. No i co, cholera? Na pewno nie powiedziałam wszystkiego, o czym myślałam... nieważne, nadrobię to przy następnym rozdziale. Mam nadzieję, że pojawi się szybko, a tymczasem będę cierpliwie czekać.
    Pozdrawiam cieplutko i życzę duuużo weny!
    [historie-niewyszukane.blogspot.com]

    OdpowiedzUsuń
  9. Opowiadanie niesamowite nie mogę doczekać się kolejnego rozdziału...;)
    Mam nadzieję, że wena przyjdzie szybko!

    OdpowiedzUsuń
  10. Hej,
    trafiłam tutaj w grudniu, ale dopiero teraz udało mi się nadrobić wszystkie zaległości, opowiadanie jest rewelacyjne, historia jest bardzo ciekawa, czytałam każdy z rozdziałów z zapartym tchem... od teraz masz nową czytelniczkę.... mam nadzieję, ze nowy rozdział pojawi się niebawem...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie i gorąco Basia

    OdpowiedzUsuń
  11. Już jest marzec a ty chyba już z pół roku ni piszesz rozdziałów... Sasori <3 <3 <3 chcę duuuuuuu(...)użo Saso. A gdybyś Tsu x Saso to normalnie słooodko ! Dobra koniec moich marzeń xD Czekam.na następne rozdziały ^₩^ [zwłaszcza te z Saso] :3
    Have a nice day? or night ;D
    C'ya !

    OdpowiedzUsuń
  12. Witam,
    ciekawe od kogo i co jest e tym liście, jak dobrze, że nie wykopała tego czegoś spod tego głazu, bo możliwe, że Akatsuki właśnie tego szuka....
    Dużo weny życzę Tobie...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń
  13. Kiedy nowy rozdział? mam nadzieję że nie znudziłaś się tym opowiadaniem i jednak dalej będziesz pisać. Historia niesamowita i szkoda by było gdyby przestała istnieć. Więc życzę weny do napisania kolejnej trzymającej w napięciu przygody!
    Pozdrawia <> :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Zaglądam codziennie i sprawdzam a tu dalej "Rozdział 3 - 15%" co to ma być?:) czy ja się już nie doczekam kolejnego rozdziału? ^.^











    *Gal Anonim *

    OdpowiedzUsuń
  15. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnego rozdziału :)

    OdpowiedzUsuń